GIS in higher education in Poland

Edukacja geomatyczna w ramach kształcenia leśnego na Uniwersytecie Rolniczym w Krakowie, Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu i Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie Głównym miejscem pracy leśników jest las – przestrzeń biologicznie czynna. Geomatyka umożliwia pomiar i dokumentowanie przestrzeni leśnej na różnym poziomie szczegółowości – od pojedynczego drzewa, przez drzewostany (lasy) do kompleksu leśnego i krajobrazu. Technologie geomatyczne i dane zbierane za ich pomocą służą poszerzaniu wiedzy o funkcjonowaniu przyrody, stają się więc podstawą podejmowania decyzji w zakresie gospodarki leśnej. Są również ważnym narzędziem edukacji przyrodniczo-leśnej i komunikacji społecznej. Po II wojnie światowej zagadnienia pozyskiwania, przetwarzania, wizualizacji i udostępniania informacji przestrzennej w formie analogowej były przedmiotem zajęć i wykładów studentów leśnictwa z zakresu geodezji i fotogrametrii oraz gospodarki leśnej. Korzystali oni ze znakomitego podręcznika „Geodezja leśna” Zbigniewa Łabęckiego (Łabęcki 1978), a także z wielu innych publikacji i podręczników z zakresu geodezji (pomiarów) i fotogrametrii. Pierwsze wzmianki o systemach informacji przestrzennej i geograficznej (GIS) pojawiły się w wykładach – na Wydziale Leśnym SGGW – Heronima Olenderka, autora „Koncepcji i technologii sporządzania numerycznych map leśnych” (Olenderek 1982). Na rozwój edukacji GIS i późniejsze wprowadzenie tych systemów do leśnictwa miało wpływ seminarium zorganizowane na Wydziale Leśnym SGGW w 1990 r., podczas którego Jack Dangermond przedstawił referat pt. „ARC-INFO system informacji geograficznej”.